Tripping !

Όταν πεθαίνει η αλήθεια, τότε, άσχημα πράγματα μπορεί να συμβούν..Ποιος δουλεύει ποιον ! Ή μήπως μας αρέσει να ζούμε στην
πλάνη μας ..Να ζούμε το μύθο μας (;) Και να αποφεύγουμε τον εαυτό μας
και τους φόβους μας;


"Καλή καρδιά και καλό μυαλό είναι πάντα ανυπέρβλητος συνδυασμός. Λίγες ατυχίες στον κόσμο δεν μπορείς να μετατρέψεις σε προσωπική επιτυχία, αν βέβαια έχεις τη σιδηρά θέληση και τις αναγκαίες ικανότητες.
Η ειρήνη είναι το μεγαλύτερο όπλο για την ανάπτυξη. Οι πληγές που δεν φαίνονται πονούν περισσότερο από εκείνες που φαίνονται και μπορεί να τις θεραπεύσει ένας γιατρός. Έμαθα πως θάρρος δεν είναι η απουσία του φόβου, αλλά η υπερνίκησή του. Αισθάνθηκα φόβο κι εγώ περισσότερες φορές απ' ότι θυμάμαι, αλλά τον έκρυψα πίσω από μια μάσκα γενναιότητας. Γενναίος δεν είναι εκείνος που δεν φοβάται αλλά εκείνος που κατακτά τον φόβο". (Nelson Mandela)


Συνήθως ένα λάθος, μια παρεξήγηση, μια θυμωμένη απάντηση αρκεί για να εστιάσουν οι "φίλοι" και οι γνωστοί σου σε αυτήν σου την πράξη και όχι σε όλες τις άλλες ..τις καλές και ωφέλιμες.. Μπορείς να προχωρήσεις έτσι; Μπορείς να δεις.. ξεκάθαρα και μακρυά, μπορείς να πάρεις τη σωστή απόφαση;

"Είναι φοβερά λυπηρό το γεγονός ότι ο ευφυής εγκέφαλός μας, ικανός να μας πηγαίνει στο φεγγάρι και να αναπτύσσει όλους αυτούς τους πολύπλοκους τρόπους επικοινωνίας, έχει χάσει τη σοφία του. Αυτή τη σοφία των ιθαγενών, οι οποίοι παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις με βάση τις συνέπειες που θα έχουν αυτές στις επόμενες επτά (7) γενιές. Εμείς ενδιαφερόμαστε μόνο για το παρόν. Πως θα επηρεάσει αυτή η ενέργεια, τώρα; Εμένα και την οικογένειά μου, τώρα ! Νομίζουμε ότι φροντίζουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας, αλλά στην πραγματικότητα τους κλέβουμε το μέλλον". (Jane Goodall)

(αποσπάσματα από το βιβλίο του Andrew Zuckerman: Wisdom )

Under Pressure

Ε, τι; Θέλει κι εξήγηση.. Δε νομίζω!
Αφιερωμένο σε αυτούς που δεν πιστεύουν στους ανθρώπους και στη δύναμη του συναισθήματος.. (" Ένας συνηθισμένος άνθρωπος κάτω από ασυνήθιστη πίεση"..άραγε πως θα αντιδρούσαμε;)

Η αρχή του τέλους της αρχής..

- "Αϋλήν.. αϋλήν.. Αϋλήν, καλά δεν μ’ακούς που σου φωνάζω;"
- "Ήμουν αφηρημένη κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.. πάνω ψηλά στο λόφο"..
- "Χμμμ, η πόρτα έχει ανοίξει.. θα έρθεις;"
- "Δεν ξέρω.. δεν νομίζω.. Φοβάμαι.. Πήγαινε μόνος σου.. ναι, καλύτερα μόνος σου"..
- "Καλά λοιπόν"..


Η πόρτα που οδηγούσε.. προς τα κάτω, είχε ανοίξει.. Ναι, φαινόταν καθαρά η μεγάλη πέτρινη στριφογυριστή σκάλα.. γύριζε γύρω από τον εαυτό της έτσι όπως “κρεμόταν” μέσα στο κενό..

- "Αϋλήν.. δεν θα με βοηθήσεις;"
-………………………… (καμία απάντηση)

Κι έκανε το πρώτο βήμα.. έβαλε σιγά σιγά το κεφάλι μέσα από το άνοιγμα της πόρτας.. ένα ξύλινο , φαγωμένο από τα χρόνια κουφάρι πόρτας.. λίγο χαμηλό.. έσκυβες για να περάσεις.. και μετά σου ερχόταν η μυρωδιά της υγρασίας, της νύχτας.. της μουλιασμένης πέτρας….

Κατεβαίνει αλλά που πάει; Και τόσο σκοτάδι.. γιατί; Τακ τακ τακ, τα τακούνια χτυπούσαν πάνω στα πέτρινα σκαλοπάτια... Τακ τακ τακ…

Άκουγε τον ήχο να χάνεται σιγά σιγά η Αϋλήν (άϋλη)..
«Θέλω να τον βοηθήσω αλλά φοβάμαι» σκέφτηκε δυνατά...και έμεινε να κοιτάει έξω από το παράθυρο, πέρα στον καταπράσινο λόφο..

Είχε έρθει ο χειμώνας.. Έξω ο καιρός ήταν μουντός και φυσούσε, όχι δυνατά, αλλά να, εκείνο το κρύο αεράκι που σου θυμίζει, που σε ξυπνάει, που σε γεμίζει.. Και η Αϋλήν ήταν τυλιγμένη μέσα στο μάλλινο ριχτάρι της, γύρω από τους ώμους και την πλάτη της.. και χανότανε στη σκέψη της..

Τακ τακ… τα βήματά του ακούγονταν όλο και πιο μακρινά, κατάλαβε ότι δεν θα έκανε ούτε μια στιγμή πίσω.. ήθελε να κατέβει, ήθελε να περπατήσει τη στριφογυριστή πέτρινη σκάλα που οδηγούσε – άραγε που; κι ας το έκανε και μόνος του..

«Καλή τύχη» σκέφτηκε από μέσα της.. «καλή τύχη»..